چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی.....

پروردگار

گاهی برای بودن باید چیزی فرای تلاش به کار بست
گاهی برای زیستن باید هدفی ورای روزمرگی داشت
گاهی باید خود را نگاه کرد دقیق
گاهی باید پیدا کرد آنچه گمشده در لابه لای سالهای عمر
و گاهی باید خود را شست که بتوانی زندگی کنی نه اینکه زنده باشی!

احساس می‌کنم اعتکاف تاثیری شگرف در روحیاتم داشت ..... احساس می‌کنم که اینچنین رفتنی دعوتی بود از سویش برای پاسخ دادن و راهنمایی کردنم! برای نشان دادن مفهومی جدید و عمیق به زندگیم ..... برای هدایتم و امید دادن که هنوز دستم دارد و هنوز دوستش دارم!

هیچگاه بی او نمی‌توانم روزی را سر کنم .....

بی او خواهم مرد

ترجیح می‌دهم مرا بکشد تا از وی خالی شوم که هرگگز نخواهم شد تا عشقش را در وجودم زنده نگه‌داشته است!

خوبم! خدا رو شکر!

خدا رو شکر که خوبم ..... خدا رو شکر که دعوتم کرد به اعتکاف! خدا رو شکر که وقتی حتی دلم نمی‌خواست برم اعتکاف لیلا توی رودربایستی انداخت و ثبت نامم کرد و رفتم اعتکاف و الان بسیار راضیم و شاکر که اینگونه دعوتم کرد!

بعد از شاکر و راضی بودن، شرمنده‌ام ...... تمام دیروز شرمنده بودم و هنوز هم شرمنده‌‌ام که اینگونه‌ام ...... شرمنده‌ اویم که مرا می‌خواند و من سر در آخور دنیا فرو برده‌ام!

می‌خوام آنگونه رفتار کنم که دیگر شرمنده خاندان نباشم ..... حداقل شرمنده آنان نباشم ..... شرمنده او بودن ...... بایستی شرمنده ‌اش بود ...... اینهمه رحمت و نعمت و عزت و جاه و مقام و در مقابل هیچ! خوب باعث شرمندگی .....

گاهی احساس می‌کنم همین احساس بیچارگی در مواقع بحرانی نجاتم می‌دهد و از سقوطم در پرتگاه جلوگیری می‌کند ...... او می‌أاند که من جز او هیچ ندارم و هیچ نیستم و تنها با او معنا می‌یابم!

من الان، در پرتو او معنایی یافته‌ام!

من برای زندگیم معنا دارم

هدف دارم و می‌خواهم طوری باشم که او می‌پسندد

دلم برایش تنگ شده بود!

دیروز چه روز خوبی بود

چقدر عشق و حال کردیم

چه حیف تمام شد و چه خوب که بود و رفتم و فهمیدم که هنوز دوستم دارد!

به او می‌گویم من دوستت دارم!

همیشه می‌گویم دوستت دارم!